കുറേ മാസങ്ങളായി ഉള്ളില്‍ക്കിടന്ന് എരിപൊളികൊള്ളുന്ന ഒരു കഥയുണ്ട്. 'എന്റെ അധ്യാപനാനുഭവങ്ങളി'ല്‍ വരുന്ന കഥയാണിത്. നമുക്കിവനെ ഷമീം എന്നു വിളിക്കാം.
ഷമീം - കറുത്ത്, മെലിഞ്ഞ ഷമീം. എട്ടാം ക്ലാസ്സില്‍ അവന് വന്നുചേര്‍ന്നു. 1982 ലായിരിക്കും അവന് എട്ടാം ക്ലാസ്സില്‍ എന്റെ വിദ്യാര്‍ഥിയായി വന്നിട്ടുണ്ടാവുക. കാരണം 1985 ഏപ്രില്‍ 4ന് ഞാന്‍ ആദ്യമായി ഗള്‍ഫിലേക്ക് പോകുമ്പോള്‍ ഷമീമിനെ 10 ക്ലാസ്സിനുശേഷം എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട മര്‍ഹൂം ശംസുസ്താദിന്റെ സ്ഥാപനമായ വാടാനപ്പള്ളിയില്‍ എ.ഐ.സി. കോഴ്‌സിന് ചേര്‍ത്തിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു എന്നാണോര്‍മ്മ.
നമുക്ക് ഷമീമിനെ ഒന്ന് പരിചയപ്പെടാം. എന്നും കുട്ടികളുടെ കൈയക്ഷര വടിവ് എനിക്കൊരു ദൗര്‍ബല്യമായിരുന്നു. അറബി കൈയക്ഷരമൊക്കെ നല്ല വടിവൊത്തത്. ഷമീമിന്റെ പിതാവ് ദൂരെ ഒരു നഗരത്തിലെ കച്ചവടക്കാരനായിരുന്നു. വളക്കച്ചവടമായിരുന്നു എന്നാണെന്റെ ഓര്‍മ. അതിനാല്‍ വളരെ അപൂര്‍വമായി ഉമ്മയെ ഞാന്‍ കണ്ടിരുന്നു എന്ന് തോന്നുന്നു. മൂന്നു കൊല്ലം മുമ്പത്തെ ഓര്‍മയല്ലേ? എന്റെ ഉമ്മയുടെ തറവാട്ടുപേരായ പുളിക്കലകത്ത് തന്നെയായിരുന്നു ഷമീമിന്റെയും തറവാട്ടുപേര്‍. 'ഷമീം പി.എ.' എന്നായിരുന്നു അവന്റെ മുഴുവന്‍ പേര് എന്ന് നമുക്ക് സങ്കല്പിക്കാം (ഇനീഷ്യല്‍ സാങ്കല്പികമല്ല).
ഷമീം എട്ടിലും ഒന്‍പതിലും നല്ല മാര്‍ക്കോടെ പാസ്സായി. ഓരോ വിദ്യാര്‍ഥികളെയും ഒരധ്യാപികയുടെ മനസ്സില്‍ പച്ചപിടിച്ച ഓര്‍മകളുമായി ദര്‍ശിക്കാന്‍ ഓരോ കാരണങ്ങളുണ്ടാകും.
ഷമീം 10-ാം ക്ലാസ്സില്‍ 10-ബിയിലാണ് പഠിക്കുന്നത്. ഇന്നത്തെ ഓഫീസ്‌റൂമിന് തൊട്ടുള്ള റൂം. ഒരു ജനുവരി മാസത്തില്‍ ഷമീമിനോട് ഞാന്‍ ചോദിച്ചു: മോന്‍ അടുത്ത കൊല്ലം 10-ാം ക്ലാസ് കഴിയുമ്പോള്‍ എന്താ പരിപാടി? അവന്റെ മറുപടി: 'ആവോ ടീച്ചറേ?' അറിയില്ല. ഞാന്‍ ചോദിച്ചു. ടീച്ചര്‍ മോനെ വാടാനപ്പള്ളി ഇസ്‌ലാമിയാ കോളേജില്‍ കൊണ്ടാക്കിത്തരട്ടെ?
പിറ്റേ ദിവസം ഷമീം വന്നിട്ട് പറഞ്ഞു: ''ടീച്ചറേ, ഉമ്മ പറഞ്ഞത് ഇത്രയ്ക്ക് പഠിച്ചാല്‍ മതിയെന്നാണ്. വേറെ എങ്ങും പോയി പഠിക്കാനൊന്നും പറ്റില്ല.'' സ്വാഭാവികമായും ഞാന്‍ ഞെട്ടിപ്പോയി. ഈ മിടുമിടുക്കന്‍ പഠിപ്പ് അവസാനിപ്പിക്കുകയോ? എന്റെ സഹപ്രവര്‍ത്തകയും ആത്മമിത്രവുമായിരുന്ന ഷരീഫ ടീച്ചറില്‍നിന്ന് ഈ മോന്റെ കുടുംബത്തെപ്പറ്റി ഏകദേശം ഒരു ചിത്രം എനിക്ക് മുമ്പേ കിട്ടിയിരുന്നു. താഴാതികള്‍ അഞ്ചോ ആറോ പേര്. വാപ്പാടെ ചെറിയ കച്ചവടം മാത്രം വരുമാന മാര്‍ഗം. എന്റെ മനസ്സ് കലുഷിതമായി. ഞാന്‍ പറഞ്ഞു: ''മോനേ, നാളെ അത്യാവശ്യമായി ഉമ്മാനോട് ഒന്ന് സ്‌കൂളില്‍ വരാന്‍ പറയുക.'' (അന്ന് പിടിഎ ഒന്നും തീരെ കൂടാറേ ഇല്ല. ഒരിക്കലും അന്നത്തെ രക്ഷിതാക്കള്‍ സ്‌കൂളില്‍ വെറുതെ പോലും വന്നുനോക്കാറില്ല.). എന്റെ നിര്‍ബന്ധം വകവച്ച് ഷമീമിന്റെ ഉമ്മ അടുത്ത ഏതോ ദിവസം സ്‌കൂളില്‍ വന്നു. കിട്ടിയ തക്കത്തിന്, ഇത്ര നല്ല കുട്ടിയെ പഠിപ്പിക്കാതിരിക്കുന്നതിന്റെ അനൗചിത്യം മനസ്സിലാക്കിക്കൊടുത്തു. ചര്‍ച്ചയ്ക്കവസാനം, വാടാനപ്പള്ളിയില്‍ 10-ാം ക്ലാസ്സ് കഴിഞ്ഞാല്‍ ചേര്‍ത്താമെന്ന് ഉമ്മ സമ്മതിച്ചു. ഞാന്‍ ഉസ്താദിനെ വിവരമറിയിച്ച് അവന് ചേരാന്‍ വേണ്ട എല്ലാ ഏര്‍പ്പാടുകളും ചെയ്തു. അല്‍ഹംദുലില്ലാഹ് - ഒരാള്‍കൂടി വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ സുന്ദരമായ ഭാവിയിലേക്ക് കാലെടുത്തുവയ്ക്കുന്നു.
കാലം കഴിഞ്ഞു. ഷമീം എന്റെ മനസ്സില്‍ നൊമ്പരമല്ലാതായിക്കഴിഞ്ഞു. ഞാന്‍ ഗള്‍ഫില്‍നിന്ന് വരുമ്പോഴെല്ലാം വാടാനപ്പള്ളിയില്‍ പോകുമായിരുന്നു. അപ്പോഴേക്ക് ഉസ്താദ് സ്വന്തം നാടായ മൂവാറ്റുപുഴയിലേക്ക് പറിച്ചുനടപ്പെട്ടുകഴിഞ്ഞിരുന്നു. (ഉസ്താദ് 1987-ല്‍ മൂവാറ്റുപുഴയില്‍വച്ച് മരണപ്പെടുകയുണ്ടായി). ഷമീമിന്റെ വിവരങ്ങള്‍ അന്വേഷിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു.
ഷമീം പഠിച്ച് മിടുക്കനായി. ബി.എ. കഴിഞ്ഞു. എം.എയും കഴിഞ്ഞു എന്നാണ് എന്റെ ഓര്‍മ. ശേഷം ടി.ടി.സി. എടുത്തു. ഏതായിരുന്നാലും അവന് ഒരു ഗവണ്മെന്റ് സര്‍വീസില്‍ (പി.എസ്.സി. നിയമനം വഴി) അധ്യാപകനായി. അപൂര്‍വം ചിലപ്പോഴൊക്കെ വിളിക്കാറുണ്ട്. മലബാറില്‍നിന്ന് നല്ല മതബോധവും ജി.ഐ.ഒ. (ജമാഅത്ത് വിദ്യാര്‍ഥിനി വിഭാഗം) ബന്ധവുമുണ്ടായിരുന്ന കുട്ടിയെ വിവാഹം കഴിച്ചു. മലബാറില്‍ സെറ്റില്‍ ചെയ്തു. സുഖമായി ജീവിക്കുന്നു. അല്‍ഹംദുലില്ലാഹ്. അവനോര്‍മ കാണില്ല, അവന്റെ ഹൈസ്‌കൂള്‍ജീവിതത്തിലെ രൂപവും കോലവും എങ്ങനെയായിരുന്നുവെന്ന്. മെലിഞ്ഞ്, ഇരുണ്ട, ജീവസ്സുറ്റ കണ്ണുകളുള്ള ഷമീം. എനിക്കവന്‍ ഇപ്പോഴും 10-ബിയിലെ ഫസ്റ്റ് ബഞ്ചില്‍ ഇരിക്കുന്നതായി കാണുന്നു.
അന്ന് യൂണിഫോം ഇല്ല. വെള്ള കോട്ടണ്‍ ഷര്‍ട്ടും വെള്ള ഒറ്റമുണ്ടും. അവന്റെ മുഖത്ത് ഇടയ്ക്ക് തെളിയുന്ന കുസൃതിച്ചിരിയും എന്റെ മനസ്സില്‍ ഇന്നും മായാതെ കിടക്കുന്നുണ്ട്. ഈ കുറിപ്പ് ഷമീം വായിക്കുമോ ഇല്ലയോ? അല്ലാഹു അഅ്‌ലം... എന്തായാലും പേര് എത്ര മാറ്റിയാലും സ്വന്തം കഥ ഷമീം ഒരുപക്ഷേ തിരിച്ചറിയും.
ഞാന്‍ 1992ല്‍ ഗള്‍ഫില്‍നിന്ന് തിരിച്ചുവന്നപ്പോള്‍ ഷമീമിന്റെ ഇളയവര്‍ എട്ടിലും 10 ലും ഒക്കെ ഉണ്ട്. പക്ഷേ, ഷമീം എന്ന മിടുമിടുക്കന്‍ വിദ്യാര്‍ഥിയുടെ പഠനനിലവാരമോ അച്ചടക്കമോ ഗുരുസ്‌നേഹമോ അവരിലൊന്നും കണ്ടില്ല. ഷമീമിന്റെ സഹോദരങ്ങള്‍ എന്ന കണ്ണാടിയിലൂടെ ഞാന്‍ നോക്കിയപ്പോള്‍ എന്റെ ഹൃദയത്തില്‍ നിരാശയുടെ ചുഴികളാണ് രൂപപ്പെട്ടുവന്നത്. ഇപ്പോള്‍ അവരിലാരെപ്പറ്റിയും ഒരു വിവരവും എനിക്കില്ല. എല്ലാവരെയും റബ്ബ് അനുഗ്രഹിക്കട്ടെ എന്ന് ദുആ ചെയ്യാം.
അധികം പക്വതയും ലോകപരിചയവും ഇല്ലാത്ത, 25 വയസ്സുകാരിയായിരുന്ന എനിക്ക് ഷമീമിനെ ഉയരങ്ങളിലേക്ക് വഴികാട്ടിക്കൊടുക്കാനെങ്കിലും കഴിഞ്ഞല്ലോ എന്നോര്‍ത്ത് സന്തോഷിക്കുകയാണ് ഞാനിന്ന്. ഒപ്പം വാടാനപ്പള്ളി പോലുള്ള സ്ഥാപനങ്ങള്‍ സമൂഹത്തിന് ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന സേവനവും കൈത്താങ്ങുകളും. الحمد لله على كلّ حال എന്നല്ലാതെ എന്ത് പറയാന്‍?
വാല്‍ക്കഷണം: എന്റെ അബൂബക്കര്‍ ജനുവരിയില്‍ നാട്ടില്‍ വന്നു. എനിക്ക് Cross കമ്പനിയുടെ ഒരുഗ്രന്‍ പേന സമ്മാനമായി കൊണ്ടുവന്നു. പക്ഷേ, എന്റെ കൈയില്‍നിന്ന് പണ്ട് ഹീറോ പേന സ്വീകരിച്ച ആ അബൂബക്കറാണ് എന്റെ മനസ്സിനെ കുളിരണിയിക്കുന്നത്.
വസ്സലാം,
ഷമീം - കറുത്ത്, മെലിഞ്ഞ ഷമീം. എട്ടാം ക്ലാസ്സില്‍ അവന് വന്നുചേര്‍ന്നു. 1982 ലായിരിക്കും അവന് എട്ടാം ക്ലാസ്സില്‍ എന്റെ വിദ്യാര്‍ഥിയായി വന്നിട്ടുണ്ടാവുക. കാരണം 1985 ഏപ്രില്‍ 4ന് ഞാന്‍ ആദ്യമായി ഗള്‍ഫിലേക്ക് പോകുമ്പോള്‍ ഷമീമിനെ 10 ക്ലാസ്സിനുശേഷം എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട മര്‍ഹൂം ശംസുസ്താദിന്റെ സ്ഥാപനമായ വാടാനപ്പള്ളിയില്‍ എ.ഐ.സി. കോഴ്‌സിന് ചേര്‍ത്തിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു എന്നാണോര്‍മ്മ.
നമുക്ക് ഷമീമിനെ ഒന്ന് പരിചയപ്പെടാം. എന്നും കുട്ടികളുടെ കൈയക്ഷര വടിവ് എനിക്കൊരു ദൗര്‍ബല്യമായിരുന്നു. അറബി കൈയക്ഷരമൊക്കെ നല്ല വടിവൊത്തത്. ഷമീമിന്റെ പിതാവ് ദൂരെ ഒരു നഗരത്തിലെ കച്ചവടക്കാരനായിരുന്നു. വളക്കച്ചവടമായിരുന്നു എന്നാണെന്റെ ഓര്‍മ. അതിനാല്‍ വളരെ അപൂര്‍വമായി ഉമ്മയെ ഞാന്‍ കണ്ടിരുന്നു എന്ന് തോന്നുന്നു. മൂന്നു കൊല്ലം മുമ്പത്തെ ഓര്‍മയല്ലേ? എന്റെ ഉമ്മയുടെ തറവാട്ടുപേരായ പുളിക്കലകത്ത് തന്നെയായിരുന്നു ഷമീമിന്റെയും തറവാട്ടുപേര്‍. 'ഷമീം പി.എ.' എന്നായിരുന്നു അവന്റെ മുഴുവന്‍ പേര് എന്ന് നമുക്ക് സങ്കല്പിക്കാം (ഇനീഷ്യല്‍ സാങ്കല്പികമല്ല).
ഷമീം എട്ടിലും ഒന്‍പതിലും നല്ല മാര്‍ക്കോടെ പാസ്സായി. ഓരോ വിദ്യാര്‍ഥികളെയും ഒരധ്യാപികയുടെ മനസ്സില്‍ പച്ചപിടിച്ച ഓര്‍മകളുമായി ദര്‍ശിക്കാന്‍ ഓരോ കാരണങ്ങളുണ്ടാകും.
ഷമീം 10-ാം ക്ലാസ്സില്‍ 10-ബിയിലാണ് പഠിക്കുന്നത്. ഇന്നത്തെ ഓഫീസ്‌റൂമിന് തൊട്ടുള്ള റൂം. ഒരു ജനുവരി മാസത്തില്‍ ഷമീമിനോട് ഞാന്‍ ചോദിച്ചു: മോന്‍ അടുത്ത കൊല്ലം 10-ാം ക്ലാസ് കഴിയുമ്പോള്‍ എന്താ പരിപാടി? അവന്റെ മറുപടി: 'ആവോ ടീച്ചറേ?' അറിയില്ല. ഞാന്‍ ചോദിച്ചു. ടീച്ചര്‍ മോനെ വാടാനപ്പള്ളി ഇസ്‌ലാമിയാ കോളേജില്‍ കൊണ്ടാക്കിത്തരട്ടെ?
പിറ്റേ ദിവസം ഷമീം വന്നിട്ട് പറഞ്ഞു: ''ടീച്ചറേ, ഉമ്മ പറഞ്ഞത് ഇത്രയ്ക്ക് പഠിച്ചാല്‍ മതിയെന്നാണ്. വേറെ എങ്ങും പോയി പഠിക്കാനൊന്നും പറ്റില്ല.'' സ്വാഭാവികമായും ഞാന്‍ ഞെട്ടിപ്പോയി. ഈ മിടുമിടുക്കന്‍ പഠിപ്പ് അവസാനിപ്പിക്കുകയോ? എന്റെ സഹപ്രവര്‍ത്തകയും ആത്മമിത്രവുമായിരുന്ന ഷരീഫ ടീച്ചറില്‍നിന്ന് ഈ മോന്റെ കുടുംബത്തെപ്പറ്റി ഏകദേശം ഒരു ചിത്രം എനിക്ക് മുമ്പേ കിട്ടിയിരുന്നു. താഴാതികള്‍ അഞ്ചോ ആറോ പേര്. വാപ്പാടെ ചെറിയ കച്ചവടം മാത്രം വരുമാന മാര്‍ഗം. എന്റെ മനസ്സ് കലുഷിതമായി. ഞാന്‍ പറഞ്ഞു: ''മോനേ, നാളെ അത്യാവശ്യമായി ഉമ്മാനോട് ഒന്ന് സ്‌കൂളില്‍ വരാന്‍ പറയുക.'' (അന്ന് പിടിഎ ഒന്നും തീരെ കൂടാറേ ഇല്ല. ഒരിക്കലും അന്നത്തെ രക്ഷിതാക്കള്‍ സ്‌കൂളില്‍ വെറുതെ പോലും വന്നുനോക്കാറില്ല.). എന്റെ നിര്‍ബന്ധം വകവച്ച് ഷമീമിന്റെ ഉമ്മ അടുത്ത ഏതോ ദിവസം സ്‌കൂളില്‍ വന്നു. കിട്ടിയ തക്കത്തിന്, ഇത്ര നല്ല കുട്ടിയെ പഠിപ്പിക്കാതിരിക്കുന്നതിന്റെ അനൗചിത്യം മനസ്സിലാക്കിക്കൊടുത്തു. ചര്‍ച്ചയ്ക്കവസാനം, വാടാനപ്പള്ളിയില്‍ 10-ാം ക്ലാസ്സ് കഴിഞ്ഞാല്‍ ചേര്‍ത്താമെന്ന് ഉമ്മ സമ്മതിച്ചു. ഞാന്‍ ഉസ്താദിനെ വിവരമറിയിച്ച് അവന് ചേരാന്‍ വേണ്ട എല്ലാ ഏര്‍പ്പാടുകളും ചെയ്തു. അല്‍ഹംദുലില്ലാഹ് - ഒരാള്‍കൂടി വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ സുന്ദരമായ ഭാവിയിലേക്ക് കാലെടുത്തുവയ്ക്കുന്നു.
കാലം കഴിഞ്ഞു. ഷമീം എന്റെ മനസ്സില്‍ നൊമ്പരമല്ലാതായിക്കഴിഞ്ഞു. ഞാന്‍ ഗള്‍ഫില്‍നിന്ന് വരുമ്പോഴെല്ലാം വാടാനപ്പള്ളിയില്‍ പോകുമായിരുന്നു. അപ്പോഴേക്ക് ഉസ്താദ് സ്വന്തം നാടായ മൂവാറ്റുപുഴയിലേക്ക് പറിച്ചുനടപ്പെട്ടുകഴിഞ്ഞിരുന്നു. (ഉസ്താദ് 1987-ല്‍ മൂവാറ്റുപുഴയില്‍വച്ച് മരണപ്പെടുകയുണ്ടായി). ഷമീമിന്റെ വിവരങ്ങള്‍ അന്വേഷിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു.
ഷമീം പഠിച്ച് മിടുക്കനായി. ബി.എ. കഴിഞ്ഞു. എം.എയും കഴിഞ്ഞു എന്നാണ് എന്റെ ഓര്‍മ. ശേഷം ടി.ടി.സി. എടുത്തു. ഏതായിരുന്നാലും അവന് ഒരു ഗവണ്മെന്റ് സര്‍വീസില്‍ (പി.എസ്.സി. നിയമനം വഴി) അധ്യാപകനായി. അപൂര്‍വം ചിലപ്പോഴൊക്കെ വിളിക്കാറുണ്ട്. മലബാറില്‍നിന്ന് നല്ല മതബോധവും ജി.ഐ.ഒ. (ജമാഅത്ത് വിദ്യാര്‍ഥിനി വിഭാഗം) ബന്ധവുമുണ്ടായിരുന്ന കുട്ടിയെ വിവാഹം കഴിച്ചു. മലബാറില്‍ സെറ്റില്‍ ചെയ്തു. സുഖമായി ജീവിക്കുന്നു. അല്‍ഹംദുലില്ലാഹ്. അവനോര്‍മ കാണില്ല, അവന്റെ ഹൈസ്‌കൂള്‍ജീവിതത്തിലെ രൂപവും കോലവും എങ്ങനെയായിരുന്നുവെന്ന്. മെലിഞ്ഞ്, ഇരുണ്ട, ജീവസ്സുറ്റ കണ്ണുകളുള്ള ഷമീം. എനിക്കവന്‍ ഇപ്പോഴും 10-ബിയിലെ ഫസ്റ്റ് ബഞ്ചില്‍ ഇരിക്കുന്നതായി കാണുന്നു.
അന്ന് യൂണിഫോം ഇല്ല. വെള്ള കോട്ടണ്‍ ഷര്‍ട്ടും വെള്ള ഒറ്റമുണ്ടും. അവന്റെ മുഖത്ത് ഇടയ്ക്ക് തെളിയുന്ന കുസൃതിച്ചിരിയും എന്റെ മനസ്സില്‍ ഇന്നും മായാതെ കിടക്കുന്നുണ്ട്. ഈ കുറിപ്പ് ഷമീം വായിക്കുമോ ഇല്ലയോ? അല്ലാഹു അഅ്‌ലം... എന്തായാലും പേര് എത്ര മാറ്റിയാലും സ്വന്തം കഥ ഷമീം ഒരുപക്ഷേ തിരിച്ചറിയും.
ഞാന്‍ 1992ല്‍ ഗള്‍ഫില്‍നിന്ന് തിരിച്ചുവന്നപ്പോള്‍ ഷമീമിന്റെ ഇളയവര്‍ എട്ടിലും 10 ലും ഒക്കെ ഉണ്ട്. പക്ഷേ, ഷമീം എന്ന മിടുമിടുക്കന്‍ വിദ്യാര്‍ഥിയുടെ പഠനനിലവാരമോ അച്ചടക്കമോ ഗുരുസ്‌നേഹമോ അവരിലൊന്നും കണ്ടില്ല. ഷമീമിന്റെ സഹോദരങ്ങള്‍ എന്ന കണ്ണാടിയിലൂടെ ഞാന്‍ നോക്കിയപ്പോള്‍ എന്റെ ഹൃദയത്തില്‍ നിരാശയുടെ ചുഴികളാണ് രൂപപ്പെട്ടുവന്നത്. ഇപ്പോള്‍ അവരിലാരെപ്പറ്റിയും ഒരു വിവരവും എനിക്കില്ല. എല്ലാവരെയും റബ്ബ് അനുഗ്രഹിക്കട്ടെ എന്ന് ദുആ ചെയ്യാം.
അധികം പക്വതയും ലോകപരിചയവും ഇല്ലാത്ത, 25 വയസ്സുകാരിയായിരുന്ന എനിക്ക് ഷമീമിനെ ഉയരങ്ങളിലേക്ക് വഴികാട്ടിക്കൊടുക്കാനെങ്കിലും കഴിഞ്ഞല്ലോ എന്നോര്‍ത്ത് സന്തോഷിക്കുകയാണ് ഞാനിന്ന്. ഒപ്പം വാടാനപ്പള്ളി പോലുള്ള സ്ഥാപനങ്ങള്‍ സമൂഹത്തിന് ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന സേവനവും കൈത്താങ്ങുകളും. الحمد لله على كلّ حال എന്നല്ലാതെ എന്ത് പറയാന്‍?
വാല്‍ക്കഷണം: എന്റെ അബൂബക്കര്‍ ജനുവരിയില്‍ നാട്ടില്‍ വന്നു. എനിക്ക് Cross കമ്പനിയുടെ ഒരുഗ്രന്‍ പേന സമ്മാനമായി കൊണ്ടുവന്നു. പക്ഷേ, എന്റെ കൈയില്‍നിന്ന് പണ്ട് ഹീറോ പേന സ്വീകരിച്ച ആ അബൂബക്കറാണ് എന്റെ മനസ്സിനെ കുളിരണിയിക്കുന്നത്.
വസ്സലാം,
അതെ,
ReplyDeleteടീച്ചറിന്റെ "ഷെമീം" എന്റെ ക്ലാസ്സിലായിരുന്നു.
രണ്ടുമൂന്ന് കൊല്ലം മുമ്പ് കണ്ടിരുന്നു.
ഓര്‍മ്മ കൃത്യമാണ്.
1982 ലെ എട്ടാംക്ലാസ്.
1984 ലെ എസ്എസ്എല്‍സി ബാച്ച്.
താഴാതികള്‍ അഞ്ചോ ആറോ പേര്.
ReplyDeleteithenthaa?
ORMAKAL ,,ithu vayichavarkku othiri nostalgia thonnikkaanum..poratte anubhavangal ellam
ഓരോ മനുഷ്യനും ഓരോ വ്യക്തിത്വം ഉണ്ട് ..അതാണ് വികസിപ്പിച്ചെടുക്കേണ്ടത്‌ . അള്ളാഹുവിന്റെ അനുഗ്രഹത്തൽ സബിക്ക് ആ കഴിവ് ഉണ്ട് ... നല്ലത് പറയാനും നന്മ പ്രവര്തിക്കാനും ഉള്ള സബിയുടെ മനസ്സിന് ഒരായിരം ആശംസകൾ ...ഫീ അമാനില്ലാഹ്
ReplyDelete